HUZURSUZ TOPRAKLAR

20 Ocak 2011 Perşembe 14:59

Sadece şu son çeyrek asırda bile, üzerinde yaşadığımız toprakların altına çok fazla acı gömüldü. Toprağın altı huzursuz ölülerle dolu! Ölülerin huzursuzluğu, biz onları unutmaya meylettikçe daha da artıyor. Belki de o huzursuzluğun asıl sebebi, bizim onları unutmaya çalışmamız. Unutmanın mümkün ve kolay olduğunu sanıyoruz. “Hafıza-i beşer nisyanla maluldür” diye buyuran deyişlerimiz, “unutmak kolay mı deme, unutursun...” diye başlayıp giden türkülerimiz, bu inancımızı yansıtıyorlar. Ama yanılıyoruz! Unutmak kolay değil, hatta çoğu zaman mümkün değil!

Geçmiş, hafıza ve hatırlama konularında çok önemli eserler vermiş değerli bilim insanı Aleida Assmann, bu durumu şöyle açıklar: “Unuttuğumuz pek çok şey ebedî olarak yitip gitmez; yalnızca geçici olarak erişim alanımızın dışına çıkar. Unutma olarak adlandırdığımız durum, aslında şifresini kaybettiğimiz bir bölmenin içeriğiyle ilişkilidir. Bu bölmede, güncel bağlamları ve bağlantıları ortadan kalkmış ya da kaldırılmış olaylar yer alır. Bu şifre beklenmedik bir anda geri dönebilir ve o bölmede yer alan yaşanmışlıkların hafızanın yüzeyine çıkmasını sağlayabilir.”

Nietzsche, aynı döngüyü başka ifadelerle tasvir eder: “İnsan unutmayı bir türlü öğrenemeyip de hep geçmişe bağlı kaldığı için şaşar durur kendine de: İstediği kadar ileri ve çabuk yürüsün, zinciri ile birlikte yürür, hızla akıp geçen olaylara bağlıdır gene de. Şaşılacak bir şey: An, birden burada, bir yok, daha önce bir hiç, daha sonra bir hiç, yine de bir hayal gibi yeniden gelir ve daha sonraki bir an’ın rahatını kaçırır. Zaman tomarından boyuna bir yaprak çözülür, düşer, uçup gider –birden yeniden insanın kucağına geri döner. İşte o zaman insan ‘hatırlıyorum...’ der...”

Önce Hizbullah tahliyeleri, sert bir şamar gibi indi suratlarımıza. Hunharca katledilen, tarifsiz eziyetlerle veya diri diri toprağa gömülen yüzlerce insanın huzursuz ruhu, bir karabasan gibi semalarımızı sardı.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
•